نجوم وفضا

 یکی از سوالاتی که مدتها ذهن اکثر محققان و ستاره‌شناسان را به خود معطوف کرده، شناسایی مرکز کهکشان بوده که می‌توان پاسخ آن را با توجه به انبساط سریع فضا پیدا کرد. به گفته ستاره‌شناسان، انفجار بزرگ یک انفجار ماده در فضای خالی نبوده بلکه، انبساط سریع جهانی بوده که بر مبنای آن هر نقطه از جهان می‌تواند یک مرکز باشد. در صورتی که جهان را به شکل یک بادکنک خالی با نقاطی بر روی آن در نظر بگیریم، این نقاط نمایشگر خوشه‌های کهکشانی هستند که با باد شدن بادکنک هر نقطه به مسافتهای دورتری از نقطه نزدیک آن حرکت می‌کند. در این حالت، فاصله میان خوشه‌های کهکشانی مانند دیگر بخشهای جهان با سرعت فزاینده‌ای منبسط می‌شود.

این پدیده در ابتدا در سال 1929 توسط ادوین هابل مشاهده شد که در آن نور کهکشانهای دور به بخش انتهای قرمز رنگ طیف تغییر یافته، بطوری که انگار در زمان سفر در فضا کشیده شده است.

با اندازه‌گیری طول موج نور، هابل توانست فاصله گرفتن کهکشانها را از یکدیگر با سرعت متناسب با فاصله آنها از یکدیگر مشاهده کند.

در آغاز، جهان تنها یک نقطه بود که اکنون در هر جایی ممکن است باشد و دانشمندان برای اثبات این نظریه، از نور مهبانگ مثال می‌زنند که به شکل تابش کیهانی، آسمان را در تمام جهات پر کرده است.